Trainingsstage Poggio All’Agnello (Italië)
Vrijdag 3 mei 2019
Vanochtend, na het ontbijt, namen we afscheid van Lucia en Petra. Hartelijke vrouwen die ons verblijf in Poggio All’Agnello comfortabel hebben gemaakt. Lucia vertelde dat er vanuit Nederland, in de afgelopen dagen, twee teams via de mail geïnformeerd hadden naar een verblijf in Poggio in het nieuwe seizoen. Het kan niet anders dan dat zij onze verhalen op de website van VZC en/of de Facebookpagina van VZC zwemmen gelezen hebben. Maar Lucia beloofde om ons volgend jaar een voorkeursbehandeling te geven. De door ons gemaakte foto’s wilde zij graag per mail ontvangen om die te kunnen gebruiken voor promotiedoeleinden.
Veel van het succes van zo’n trainingsstage en het trainen in een buitenbad hangt natuurlijk af van het weer. Op één dag na waren alle dagen zonnig en zorgden de warmte van de zon voor een aangenaam buitenverblijf.
Vanochtend was het voor de tweede keer minder zonnig en de wind maakte het fris. Maar voor vandaag maakte ons dat allemaal niet meer uit. Wij gaan immers naar huis.
Mauro bracht in twee ritjes alle zwemmers en ouders naar het dichtbijgelegen treinstation. Daarna pikte hij Leo en mij én de bagage op. De lunchpakketten zaten keurig netjes in plastic zakken die weer allemaal in een stevig krat zaten. Mauro vond het handiger om al die plastic zakken uit het krat te halen en op en stapel tussen de zwemtassen en koffers in het busje te leggen. U raadt het al. Met de al eerder omschreven rijstijl van Mauro kon dat niet goed gaan. Onderweg naar Pisa hoorde Leo en ik regelmatig een lunchpakket op de grond van het busje vallen. Dat hadden wij al voorspeld! Mauro maalde daar niet om. Die bleef op de 2-baans autosnelweg keurig netjes met twee wielen links en twee wielen rechts van de in het midden getrokken onderbroken streep rijden.
Op het vliegveld werden Leo en ik met de bagage gedropt. Mauro knuffelde ons nog, zwaaide gedag en was weer vertrokken. De zwemmers en ouders waren inmiddels al onderweg met de trein en arriveerden ongeveer 40 minuten later. De groep was weer compleet.
Na het inchecken nog even wachten en dan met z’n allen het vliegtuig in. Dat is ook de plaats waar ik dit laatste verslag aan het tikken ben. Nog ongeveer 45 minuten vliegen en dan landen we op het vliegveld Keulen-Bonn. Daarvandaan nog een klein 200km met de auto naar huis. Onderweg doen we nog het restaurant met de grote gele M aan om de trainingsstage gezamenlijk af te sluiten. Weer eens wat anders dan pasta.
Wij hebben genoten van de afgelopen tien dagen. De zwemmers hebben een stevige basis gelegd voor de rest van het seizoen. De ouders hebben (net als de zwemmers en trainers) de nodige vitamine D opgedaan en zullen met hun gebruinde huid zeer waarschijnlijk opvallen tussen de thuisblijvers.
Ik hoop dat de lezers van onze verslagen (met de bijbehorende foto’s) en onze volgers op Twitter en Instagram, daar plezier aan hebben beleefd en een aardige indruk hebben gekregen van ons verblijf in Italië. Zodanig dat we volgend jaar met een nog grotere groep op trainingsstage gaan.
Zonder anderen te kort te doen wil ik onze “reisleidster” Debby Vermeer hartelijk danken voor de organisatie van deze trainingsstage. Vele mails, telefoontjes en uurtjes zijn daarmee gemoeid geweest. Van het leggen van contacten met het resort Poggio All’Agnello, het maken van afspraken, het regelen van de vliegtickets, het opzetten van de Sinterklaas- en Paaspakketenacties tot het beheren van ons budget. Top!!
Tot volgend jaar!?
