Trainingsstage Poggio All’Agnello (Italië)
Dinsdag 30 april 2019
Vanochtend toen iedereen van zijn of haar appartement naar de het ontbijtbuffet liep stond er al een stralende zon aan de egaal blauwe hemel. Zelfs de warmte van de zon was om 08.00 uur al voelbaar. In het zwembad lagen de eerste teams al te trainen. Dat kan namelijk vanaf 07.00 uur. Dan worden de isolatiedekens van het water gehaald. Gisteren trainde het Italiaanse zwemteam naast ons. Vandaag lagen zij al in het water nog voordat wij aan ons ontbijt konden beginnen. Onze trainingstijd was van 09.30 tot 11.30 uur. Niemand hoefde dus heel erg vroeg op. Ja Leo, want die had alweer de nodige kilometers rond Poggio en in de richting van de zee gerend. Even terug naar dat Italiaanse zwemteam. Daar lagen gisteren een paar sterke kerels tig keer 400M te knallen. Zij zwommen tijden van rond de 4.20 minuten met steeds max 20 seconde rust.
Voorafgaand aan onze zwemtraining werd er een landtraining aan de rand van het zwembad gedaan. Zo’n landtraining waarbij de mobiliteit en flexibiliteit van het zwemmerslichaam op de proef wordt gesteld is geen overbodige luxe. Niet iedereen stapt ’s ochtend even soepel uit het bed. De training van vanochtend was 7 kilometer. Daar hadden we iets meer tijd voor nodig dan de 2 uur die we gereserveerd hadden. Dat is hier geen enkel probleem. Om 11.30 uur lagen alleen de VZC-zwemmers nog in het 6-banenbad en konden zij uitwaaieren naar de andere banen, zodat de laatste set van 5x50M borstcrawl met een lastige coördinatieoefening gezamenlijk en op één lijn gezwommen kon worden. Vandaag geen krachttraining maar een vroege lunch om de vrije middag in Piombino door te brengen. Piombino is de grootste plaats hier aan de kust en de locatie waar Sander Crooijmans twee jaar geleden aan het EJK Open Water mee deed.
Het station bij het resort in het plaatsje Populonia ligt op loopafstand. Van de poort van het resort naar dat station is het slechts 200M lopen. Het stationnetje is onbemand en lijkt zo als decor voor een (Italiaanse) Western te kunnen fungeren. Leo vergeleek het stationetje met het treinstation uit de Western “Once upon a time in de west”. Met de trein van 13.42 uur reisden we naar Piombino. Een treinreis van minder dan 10 minuten voor de prijs van 1.50 Euro per persoon. Althans volgens de informatie die we daarover konden vinden. Waar je die kaartjes dan moest halen werd niet duidelijk. Een conducteur hebben we tijdens de treinrit van 9 minuten ook niet gezien.
In Piombino stapten we uit bij het eindstation van de spoorrails. Verder kon de trein ook niet. Vanaf het station was het een kort stukje naar het in Toscane wereldberoemde plein “Piazza Giovanni Bovio”. Vanaf het Piazza Giovanni Bovio loop je zo de in Toscane wereldberoemde pier op. Aan het einde van de wandelpier staat een kleine vuurtoren. Vanaf dat punt heb je een prachtig uitzicht over de Middellandse zee en de eilanden Elba en Corsica. Elba ligt, volgens de meesten van ons, op zwemafstand. Ooit verbleef de kleine Franse veldmaarschalk Napoleon op dat eiland om dat hij daar naartoe verbannen was. Corsica behoort tot Frankrijk en is het één van de grootste eilanden in de Middellandse zee.
Omdat de winkels in Piombino en waarschijnlijk ook in de rest van Italië pas om 4 uur open gaan hadden we nog een uitdaging. Hoe komen we de resterende tijd door? Piombino is niet erg groot maar er is genoeg te zien, wanneer je tenminste van oude op elkaar gestapelde stenen houdt en je interesse hebt in hoe mensen velen eeuwen geleden geleefd hebben. Het toeval wilde dat op het genoemde Piazza Giovanni Bovio ook een zeebiologisch museum was. Het museum was zo oud dat het zo in het museum kon. Gelukkig was het museum gesloten. Een zucht van verlichting ging door de zwemmers. Wat ik in al die jaren wel geleerd heb is dat zwemmers helemaal niets met musea hebben. Ook deze groep zwemmers niet.
Ik schreef dat het museum gesloten was, maar eigenlijk klopt dat niet helemaal. De deur was gewoon open en er was helemaal niemand binnen te bekennen Toen Leo en ik de eerste twee trappen geslecht hadden kwamen we op een gang met allemaal kamers. Tja wat doe je dan? Even proberen of er wat open kan toch? Eén van die kamers bleek als opslag in gebruik te zijn. Daar troffen we onder andere een opgezette zeeschildpad en het schild van zo’n schildpad aan, dat bewerkt of beschilderd was met tekeningen uit de oudheid. Zo’n schild in de koffer levert je op een vliegveld geheid een hele hoge boete op. Dus dat schild hebben we maar laten staan.
Ondertussen hadden we ook de toiletgroep gevonden. Kijk, dat komt dan wel weer goed uit. Waar een museumbezoek al niet goed voor kan zijn, hè dames?
De korte stadswandeling viel bij de zwemmers in zeer goed aarde, gehoord het commentaar dat af en toe uit de wandelende groep, vandaan kwam. Dus toen onderweg maar een ijssalonnetje opgezocht. Want die zijn dan weer wel open voor 4 uur.
Voor het salonnetje stonden een paar stoeltjes en een enkel tafeltje en daar streken de zwemmers neer om vervolgens naar binnen te gaan wanneer een andere zwemmers met een ijsje het salonnetje verlaten had. De ruimte was niet grotere dan voor een mens of twee a drie. Bij ons kwam een al wat bejaarde Italiaanse dame zitten. Zij had haar nog bejaarderde (is dat een goed woord?) moeder bij zich. Bijna ging het mis en ging het oude mensje naast het stoeltje zitten. Toen dochterlief een ijsje voor haar moeder ging halen, bleek dat haar mobiele telefoon, die in haar handtas zat, voortdurend rinkelde. Het oude mensje hoorde het niet. Handig zo’n telefoon hoor. Altijd bereikbaar!
Toen de ijsjes in allerlei smaken verorberd waren konden de dames eindelijk doen waarvoor zijn naar Italië gekomen waren, winkelen. In Piombino heb je hele bijzondere winkels. Winkels die je nergens ter wereld schijnt te hebben. Onder andere “Only” en “United Colors of Beneton”. Nou daar moest iedereen naar toe natuurlijk.
Leo en ik hebben het dagelijks leven van Piombino vanaf een terrasje in de zon gadegeslagen. Het onderscheid tussen het handjevol toeristen en de locals was snel gemaakt. De toerristen liepen allemaal in korte broek en T-shirt. De locals in lange broek, winterjas en soms zelfs een muts of shawl.
Om 18.20 uur zou de trein vanuit Piombino weer naar Populonia Stazione vertrekken. Onze laatste kans om weer thuis te komen. Daarna zou er geen trein meer naar het station bij ons resort vertrekken. We hebben het gehaald. Direct daarna konden we door naar het diner.
Na het diner werd in de buurt van Populonia Stazione, door twee voetbalfanaten het enige café, koffieshop, snoepwinkel en restaurantje met de naam Boomerang opgezocht. Daar hadden we eerder een grote televisie buiten zien staan en daar werd ons eerder op de dag beloofd dat we de Champions League wedstrijd Tottenham Hotspur-Ajax konden kijken. Verwacht werd dat in het voetbalgekke Italië wel het hele dorp uit zou lopen om onze Nederlandse helden aan het werk te zien. Niets was minder waar. De televisie stond inderdaad geschakeld op de voetbalwedstrijd en er waren wel degelijk gasten aanwezig, maar er keken maar twee supporters naar de voetbalwedstrijd. Hans en de schrijver van dit stukje. Toen halverwege de tweede helft alle andere klanten vertrokken waren hield de eigenaar van het etablissement de tent voor ons open. Ook hij hield kennelijk niet van voetbal. Met een schuin oog keek hij naar de TV. Verder had hij alleen aandacht voor zijn telefoon waarop zijn vrouw hem waarschijnlijk herhaaldelijk vroeg wanneer hij thuis zou komen. Na afloop van de door Ajax gewonnen wedstrijd hebben we hem maar een fooitje gegeven. Waarschijnlijk wordt er vanavond bij die tent niet geschakeld naar de andere halve finale Barcelona-Liverpool.
Overigens hebben we kennis gemaakt met de Italiaanse Dionne de Graaf. Voor de wedstrijd was zij in gesprek met een aantal bejaarde heren, die kennelijk de wedstrijd aan het voorbeschouwen waren. Matthijs de Ligt werd tijdens die voorbeschouwing voortdurend besproken. Althans zo konden wij afleiden uit de getoonde beelden. De Italiaanse Dionne de Graaf, een slanke vrouw van circa 30 jaar, met een lengte van 1.80M, zwart lang haar, in zwarte avondjurk en op stilettohakken voerde dus af en toe het woord. Wij hadden geen idee of zij ook verstand van voetbal had, maar voor het plaatje was het wel leuk. Altijd beter dan te kijken naar Jan Boskamp en Johan Derksen die bij Veronica de eerste en tweede helft van de wedstrijd aan elkaar mopperen.
Dit verslagje kwam met een halve dag vertraging. Excuses daarvoor. Er was gisteren gewoon geen tijd voor om het af te maken. Hopelijk gaat het vandaag weer beter.
